یک یافته علمی در خصوص کسانی که هیجان خواهی بالا دارند و مصرف مواد را جستجو می کنند
هیجان‌خواهی عبارت است از تمایل به جستجوی فعالیت‌های برانگیزانندة مهییج، انجام خطر، و اجتناب از ملالت.
پژوهش در خصوص هیجان‌خواهی از مطالعات مرتبط به محرومیت حسی نشأت گرفته است. (بدنبال این پژوهشها)، یکی از پژوهشگران فرض كرد كه برخی افراد (هیجان‌خواه بالا) سطوح بالایی از محرك را برای حصول سطح بهینه‌انگیختگی‌اشان نیاز دارند، ضمن اینكه، به هنگام محرومیت از محرك و درون‌داد حسی، چنین افرادی بویژه حالت‌های ناخوشایندی را تجربه می‌كنند.
مطابق نظر این پژوهشگر مبنائی فیزیولوژیك برای رفتار هیجان‌خواهی وجود دارد: یعنی بر نقش انتقال‌دهندگان عصبی در بروز تفاوتها در هیجان خواهی متمركز بود.
برخی آنزیمها بویژه بازدارنده اكسیداز تك‌امین (MAO) مسئول حفظ سطوح مناسب انتقال‌دهندگان عصبی هستند. MAO پس از صدور مجوز عبور تكانه عصبی، از طریق تجزیه انتقال‌دهنده عصبی عمل می‌كند. اگر میزان بسیار زیادی MAO حضور داشته باشد،مقدار بسیار زیادی از انتقال‌دهنده عصبی را تجزیه خواهد كرد، و در نتیجه انتقال‌دهنده عصبی كاهش خواهد یافت. چنانچه میزان MAO بسیار كم باشد، میزان بسیار زیادی از انتقال‌دهندة عصبی در سیناپس باقی خواهد ماند، و مجوز بسیاری از انتقالهای عصبی را صادر خواهد كرد.
فرض كنید كه با انگشتانتان در حد عالی حركتها را انجام می‌دهید، از قبیل برداشتن یك سكه ده تومانی از روی یك سطح صاف، حال چنانچه میزان MAO در سیستم شما بسیار كم باشد، انگشتان شما ممكن است بلرزد و حركات شما تشنجی باشد (انتقال عصبی بیش از اندازه). اگرچه، با MAO بسیار زیاد، نیز انگشتان شما ممكن است بدلیل احساس گرفتگی و كنترل حركتی سست ناكارآمد باشد. وقتی سطوح MAO دقیقاً اندازه است، سطوح انتقال‌دهنده عصبی بگونه‌ای متناسب تنظیم و نظام عصبی برای كنترل عضلات، افكار، و هیجانات متناسب عمل می‌كند.
جستجوگران هیجان بالا در مقایسه با هیجان‌خواهان پایین، سطوح پایین MAO را در جریان خونشان نشان می‌دهند. چنانچه هیجان‌خواهان بالا گرایش به داشتن سطوح MAO پایین داشته باشند، و MAO پایین به معنی این باشد كه انتقال‌دهنده عصبی بیشتری قابل دسترس است، پس احتمالاً هیجان‌خواهی بواسطه داشتن سطوح بالای انتقال‌دهندگان عصبی در نظام عصبی ایجاد یا حفظ می‌شود. MAO، از طریق تجزیه انتقال‌دهندگان عصبی و از آن راه بازداری انتقال عصبی مثل ترمز نظام عصبی عمل می‌كند. با سطوح MAO پایین، هیجان‌خواهان، بازداری كمتری در نظامهای عصبی خودشان دارند و بنابراین كنترل كمتری بر روی رفتار، افكار، و هیجانات دارند.
مطابق نظر این پژوهشگر،رفتارهای هیجان‌خواهی (مثل رفتار جنسی نامشروع، مصرفت مواد، مهمانی‌های ماجراجویانه) بدلیل جستجوی یك سطح بهینه انگیختگی نیست بلكه بدلیل داشتن ترمزهای زیست‌شناختی بسیار كم در سیناپسها است.
این توجیه برای مصرف مواد کمی می لنگد و ما را یاد قصه مرغ و تخم مرغ می اندازد، شما را چطور؟ ما را از نظرات خود بهرمند سازید.